Birilerinin evleri barkları başlarına yıkılıyor, yerlerinden yurtlarından ediliyorlar. Sonra birileri gidip onların fotoğraflarını çekiyor. Müzelerde duvarlara asılıyor. Biz gidiyoruz, bakıyoruz, üzülüyoruz. "Aa, vah vah yazık olmuş, ne dramlar var." diyoruz.
Ulan aynı şehirde yaşıyoruz be, aynı!
Böyle çok pis dokunuyor o bana. Haberimiz bile olmuyor ya. Çünkü onlar çok uzakta. Hemen yanımızda olsa bile çok uzakta. Mesela cumartesileri Vefa'ya gittiğimizde bize hiç uzak değiller ama öyle güzel örüyoruz ki duvarları, öyle güzel üst üste koyuyoruz ki tuğlaları...
Tak, tak, tak, tak.
Tak, tak, tak, tak.
Ama kimin gerçekten ihtiyacı var bilemeyiz ki?
Duvar diz boyu oldu.
Devlet onlara yardım ediyordur, ben güveniyorum devletimize.
Duvar şu kadar oldu.
Vakıflar var, STK'lar var, onlar ilgilensin.
Pardon, duvar çok yükseldi, göremiyorum.
Ayol onlar da gelmeselerdi buralara. Biz kendi karnımızı zor doyuruyoruz.
Ay sesinizi de duyamıyorum artık. Şu duvarda bir delik var mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder